YOLDA OLMAK: ANT-075 GÜVER KANYONU (MACERA)

Rotaları aşağıda paylaşılmış olan wikiloc sitesinden telefonunuza yada GPS cihazınıza yükleyerek daha detaylı inceleyebilirsiniz. Telefonunuza yüklemek için buradan yardım alabilirsiniz!!!

Güver Kanyonu bölgesinde bilgilerini daha önce paylaşmış olduğumuz parkurların bir kısmını da içeren bir rota planlayarak, Güver Kanyonun daha önce hiç gitmediğimiz bir bölgesini kapsayan yeni bir parkur çiziyoruz. Hafta içerisine denk gelmesi nedeniyle yalnız olarak başlıyorum. Ant-027 parkuru ile başlayarak Duraliler ve Aşağı Karaman ormanlık alanları içerisinde ki arazi parkurlarına dalıyorum. Baharın tüm renklerinin görülebildiği rengarenk çiçekler arasında keyifle pedallıyorum. Evden çıktıktan 10 dakika sonrasında, tamamen doğa ile baş başa kalındığında, M.Kemal ATATÜRK'ün "Hiç şüphesiz ki Antalya dünyanın en güzel yeridir" sözünün neden söylenmiş olabileceğini daha iyi anlayabiliyoruz. Dolayısıyla dünyanın en güzel yeri olan Antalya'da bu doğa güzelliklerini yaşayabilmenin ayrıcalığını tadarken, kendimizi şanslı insanlardan sayıyoruz.

Orman içerisinde çiçekler ve böcekler arasında keyifle ilerleyerek Yukarı Karaman Köyünden sonra Güver Kanyonu tabelasıyla işaret edilen noktadan kanyon bölgesine giriyorum. Yangın Helikopter pist alanını geçtikten sonra sağa dönerek bu parkuru özel kılan bölgeye doğru ilerliyorum. Parkur bir süre olağan şekilde düzgün ve keyifli bir ortamda ilerliyor. Sonrasında başlayan ve hafif yükselerek devam eden rota ile sağımızda kalan Güllük Dağı ve sol tarafta ki Güver Kanyonu orman manzarası ile parkur farkli bir keyif vermeye başlıyor. Bu yıl ki şiddetli yağışların verdiği zararla, orman yollarının pek çok noktasında oluşan heyelan ve göçükler yolumu kesmeye başlıyor ve farklı bir maceranın başladığını hissetmeye başlıyorum. Sol tarafta kalan uçsuz bucaksız orman manzarası ve arazi yapısı, eşsiz büyüsü ile doyumsuz tatlar yaşatıyor. Önüme çıkan sert rampa ile birlikte yol yapısı da iyiden iyiye bozuluyor ve bir süre sonra bisiklet üzerinde ilerlemek imkansız bir hal alıyor. Bazı noktalarda ender olarak rastladığımız yol ile dere yatağı birbirine girerek dere yatağından ilerliyor. Google Earth üzerinden çizdiğimiz ilk parkurlarımız da, bu gibi dere yatağıyla kesişen yollarda, farkına varmadan dere yatağını takip ederek zor anlar yaşadığımız olmuştur. Ancak geçmişte yaşadığımız o tecrübeler ile çizilmiş olan bu rotada yol izlerini takip edebiliyorum. Ancak rampanın biterek 5-6 kilometre indikten sonra, taş ile yapılmış olan köprünün uçtuğunu ve karşıya köprü üzerinden ve çevresinden geçmenin imkansız olduğunu gördüğümde ürküyorum. Çünkü zaman ilerlemiş ve geldiğim yolu hava kararmadan dönerek ana yola ulaşmam imkansızdı. Parkuru çizerken bu bölgede bu kadar zor arazi şartlarını beklemediğimden, bu noktalardan geri dönmek zorunda kalabileceğimi de hiç hesaplamamıştım. Lakin yapacak bir şeyde yoktu acil karar verip hızlı hareket etmek zorundaydım. GPS kayıtlarını tekrar tekrar kontrol ediyor ve çevreyi son kez gözlemliyorum. Köprüden ve aşağısından geçmenin mümkün olmayacağı kararını alıp can sıkıntısı ve üzüntü ile geri dönüyorum. Bir taraftan da hala diğer tarafa geçebilmenin mümkün olabileceği noktaları gözüme kestirmeye çalışıyorum. Tam umudumu kesip tırmanışa hız katmışken, sağa ayrılan ve diğer yöne doğru ilerleyen çok bozuk ve uzun süredir kullanılmadığı belli olan, dere yatağı ile karışık bir yol ilişiyor gözüme. Zaman kaybetmeden derhal bir kaç metre ilerleyerek yolun devamını gözlüyorum. Evet çok belirgin olmasa da bu bir yoldu ve köprünün diğer tarafına doğru ilerliyordu. Köprünün kurulmuş olduğu dere yatağından geçerek devam ediyordu. Son zamanlarda yağışın olmadığının şanslılığını yaşayarak çok az su akan dere yatağından geçebiliyorum. Bir kaç kilometre yemyeşil çimlerle kaplı, çam ağaçları arasında ki rüya gibi bir yolda ilerliyorum. Sağ tarafta ki ağaçların arasından gelen seslerle birlikte duruyor ve sessiz kalarak ağaçların olduğu bölgeyi süzüyorum. Kurumuş ağaç dallarına basılarak oluşan bir ses idi duyduklarım. Bir hayvan olmalıydı ama ne idi. İki ihtimal veriyordum, ya Geyik ya da Domuz olmalıydı. Geyik ise sorun yaşamazdım ama Domuz ise nasıl korunabilirim diye etrafı süzdüm bir süre. Gelen seslerden anladığım kadarıyla hayvan tek değildi ve bir tanesi bana çok yakındı. Bisikleti bırakıp gözüme kestirdiğim bir kayanın üzerine çıkmak üzere koşmaya hazırlanırken yola çıkan yavru geyik ile göz göze geldik. Bir an ikimizde donakaldık. Hayvan kendine geldiğinde olanca gücüyle bir çırpıda diğer yöne döndü ve kaçmaya başladı. Onu takip eden 2 yetişkin ve bir yavru ile daha ormanın derinliklerine doğru giderek gözden kayboldular. Rahatlamış bir şekilde ilerlerken bir dönemeçten sonra yolda güneşlenen başka bir geyik ailesi ile rampa aşağıya birlikte hızlıca ilerlemeye başladık. O an kafamda bir aksiyon kamerasının olmayışının üzüntüsünü ne kadar yaşadım anlatamam. Fotoğraf çekmek için dursam yetişmem imkansızdı. Giderken telefonla çekmeye kalksam, o hızla tek elle bisikleti kontrol edebilmenin riskini göze alamadım ve anın keyfini yaşamak üzere olanca gücümle bastım pedala. Bir süre yol üzerinde birlikte ilerledikten sonra sağ tarafa orman içerisine bir zıplama yaparak gözden kaybolup gittiler. Yol ve doğal ortam o kadar keyif veriyor ki, insanoğlunun ulaşamadığı bölgenin ne kadar bakir kaldığını görüyor ve mutlu oluyor insan. Macera dolu yolda heyecanla ilerlerken, olan oluyor ve yol kayalık bir bölgenin tam ortasından geçen dere yatağında bitiyor. Uzaktan gördüğüm kadarıyla kayalıkların diğer tarafı uçurum gibi ve oradan yolun devam etmesinin imkansız olacağını düşünerek kalp atışlarım hızlanıyor ve korkmaya başlıyorum. Bir yandan ilerliyor, bir yandan da yol bittiyse nasıl döneceğim korkusuyla titremeye başlıyorum. Telefonun çekmiyor olması ve çizmiş olduğum bu rotayı arkadaşlarımla paylaşmamış olmamın karamsar düşünceleri arasında ilerliyorum. Bisikleti bırakarak kayalıkların arasında ki dere yatağından ilerliyor ve yolun ne şekilde devam edebiliyor olacağının meraklı düşünceleri arasında uç noktaya ulaşıyorum. Gördüğüm manzara karşısında hem ürküyor hemde biraz rahatlıyorum. Evet yol bitmişti ve buradan bir araç geçmesi imkansızdı. Hem kayalar çok büyük, hemde aşağısı bir kaç metrelik uçurumdu. Ancak sol tarafta ki kayalıklardan dar bir patika şeklinde kaygan toprak zemine sahip bir geçit vardı. Geçerken çok dikkatli olmalıydım. Bırakın bisikleti yürüyerek bile dikkatli geçmek gereken bir noktaydı. Sağ elimle bisikleti omzuma yaslayarak, sol elimle de kayalardan tutunarak ilerlemeye başladım. İlk defa bir parkura yalnız çıkmış olamanın pişmanlığı ve geçtiğim zor şartların korkusu ile bu bölgeyi de kazasız belasız geçebildim. Sonrasında ki kavuştuğum yolun daha yeni dozerler tarafında düzeltilmiş ve zeminin sertleştirilmiş olduğunu gördüğümde rahatlıyor ve en azından bundan sonrasında herhangi bir riskin olmayacağı düşüncesiyle yola devam ediyorum. Yolun devamında balık çiftliğine ulaşarak, Ant-015 rotasında paylaştığımız parkuru takip ederek günü tamamlıyorum.

Aksiyon kamerası olmadığında, fotoğraf makinasını çıkartıp fotoğraflayana kadar geyikler çoktan karşı tepelere ulaşmış oluyor. Fotoğrafın tam ortasına dikkatle bakılacak olursa geyik görülebilir.